Powłoka wewnętrzna do pakowania żywności

Produkty spożywcze często potrzebują dużo czasu, aby przejść od etapu produkcji do sprzedaży. Podczas tego procesu spędzają one większość czasu zapakowane w tym samym pojemniku. Ważne jest, aby produkt nie tylko wytrzymał zmieniające się środowisko, w którym się znajduje, ale także aby pozostał jadalny przez długi czas, zanim dotrze do konsumentów. Jednym z głównych sposobów pakowania produktów w celu wydłużenia ich okresu przydatności do spożycia jest stosowanie powłok wewnętrznych. Są to warstwy różnych związków na wewnętrznej stronie metalowego opakowania, które tworzą barierę między produktem spożywczym a metalem.

Rodzaj stosowanej powłoki wewnętrznej zależy od regionu, w którym jest produkowana, dostępu do materiałów i metalu, na którym jest stosowana. Różnią się one znacznie na całym świecie, ale obecnie najbardziej powszechne są powłoki epoksydowe, które stanowią 90% wszystkich stosowanych powłok. Powłoki epoksydowe są powszechne, ponieważ istnieją od lat 50-tych XX wieku, są bardzo mocne, elastyczne i odporne. Zawierają wiele usieciowanych monomerów, które łączą się ze sobą, tworząc silną sieć wiązań. Dzięki temu są odporne na uszkodzenia, ponieważ mają wiele wiązań, które muszą zostać zerwane.

Ponadto są one obecnie najtańszą formą powłoki do wytworzenia. Mogą być stosowane do większości rodzajów produktów spożywczych [2]. Pozostałe 10% powłok opiera się na związkach organicznych, poliestrowych, winylowych i oleożywicy. Powłoki te są często wytwarzane z cząsteczek organicznych pochodzących z roślin, co czyni je bardziej zrównoważonymi. Wadą jest to, że każda z nich ma aspekty, które indywidualnie sprawiają, że są mniej pożądane niż powłoki epoksydowe.

Organosole są droższe w produkcji, poliestry są niestabilne w kontakcie z kwasami, powłoki winylowe nie przylegają dobrze do metali i rozpadają się w wysokich temperaturach, a oleożywice mają ograniczoną odporność na korozję i długo schną [1,2].

Wadą żywic epoksydowych jest to, że są one wytwarzane z bisfenolu-A. W ciągu ostatnich 10 lat badania nad bisfenolem-A zaczęły znajdować powiązania między nimi a toksycznymi skutkami dla ludzi. Główną kwestią, którą odkryto, jest to, że mogą one zakłócać ludzki układ hormonalny [1,4]. Układ hormonalny kontroluje produkcję hormonów w organizmie i jeśli jest zmieniony, powoduje uszkodzenie normalnego funkcjonowania organizmu.

Stwierdzono, że niektóre starsze żywice epoksydowe powodują nienormalnie wysoki poziom wypłukiwania BPA do produktów spożywczych. Nowsze żywice epoksydowe poprawiły tę kwestię, a badania nad nowymi powłokami pokazują, że tylko około 0,5% BPA znalezionego w próbkach pobranych od ludzi można bezpośrednio przypisać żywicom epoksydowym stosowanym w pojemnikach na żywność. Badania koncentrują się obecnie na opracowaniu sposobów produkcji alternatywnych żywic w sposób zrównoważony pod względem kosztów i ochrony środowiska [2].

Chociaż żywice epoksydowe są najbardziej wszechstronnymi powłokami wewnętrznymi pod względem funkcjonalności, niekoniecznie są najlepsze. The possible human health issues they cause is a serious negative factor to consider in their use. The European Commission and FDA have recently stepped up their regulation of epoxy resins and some low molecular weight resins, like variations Bisphenol A Diglycidyl Ether (BADGE), have been outlawed in some areas of Europe [1]. Kiedy firmy podejmują decyzję o wyborze powłoki wewnętrznej do produktu spożywczego, najlepszą praktyką jest ocena wymagań produktu i określenie, która powłoka najlepiej spełnia jego potrzeby.